Արդյո՞ք բիբլիան Աստծո խոսքն է

Բոլորս գիտենք որ հայ ազգը ունի առնվազն 5000 տարվա պատմություն, որ մարդկային քաղաքակրթության բնօրրանը եղած է հայկական բարձրավանդակը, որ մենք անզուգական ներդրում ունենք համաշխարհային քաղաքակրթության, որ պատմությունը շատ դաժան գտնված է հայ ազգի նկատմամբ, որ մենք սարսափելի և ահավոր կորուստներ ունեցել ենք պատմության ընթացքում, շատերն են որոնում լուծումներ այս ճգնաժամից դուրս գալու, որոնում են եւ փնտրում ելքեր բոլոր տեղերում բացի այնտեղից որտեղ կորցրել ենք այդ բոլորը:

Հայ ազգի գերագոյն նպատակն է վերադարձ դեպի արմատները, վերադարձ դեպի Արիականություն, այնտեղ է գտնվում հայի առաքելության առաջնորդող ճանապարհի ելակետը, որն է հավերժացնել հայի տեսակը և ընթացքում նպաստել ուրիշ ազգերի հավերժացման:

Բոլորս համաձայն ենք որ մեր պատկերացրած հայի կերպարը կամ գոյություն չունի կամ սրնթաց անդունդ է գնում և մենք տեսնում ենք որ գտնվում ենք անդունդի եզրին:

Շատերը խոսում են տեսություների մասին: Մեր կարծիքով, հարցը տեսությունների մեջ չի այլ գործնական քայլեր անելու: Ժամանակն է խոչնդոտները նկատելու եւ իրերը իրենց անունով կոչելու:

Այս օրվա դրությամբ հայ ազգը իր նպատակի ճանապարհին բախում է կրոնական խոչնդոտին ի մասնավորի Բիբլիային որի բացահայտումը դարձել է արգելված թեմա, Աստվածային լինելու հանգամանքը կասկածի տակ առնելու հանգամանքը` ոճիր: Սակայն նկատի առնելով պահի լրջությունը, և ոչ մի արգելքի առջեվ կանք չառնելու անհրաժեշտությունը և ճշմարտությունը իմացող մարդկանց հայտնի պատճառներով խուսափումը բարձրաձայնելու, որոշեցինք մենք ասել:

Մենք հեշտությամբ չէ որ պարտավորված ենք զգում անդրադարնալու այս անշնորհակալ թեմային, եթէ ճշմարտություն չլինելով հանդերձ ունենար դրական և օգտակար կողմ, առնվազն եթէ լիներ մեր ազգի բարոյականության և արդարության հասնելու նպաստող մի գիրք, միանշանակ հանդես չէինք գալու: Բայց իրականում ոչ միայն օգտակար ոչինչ չունի այլ ամեն օր ավելի և ավելի դարնում է վտանգավոր- վկա աղանդավորական , սեռամոլագարական եւ նմանատիպ ուղղությունները: Ավելին, Քիչ չէ այն հայ մարդկանց թիվը որոնք բիբլիան պատկերացնում են առնվազն որպես բարոյական ուղղեցույց, և լրջորեն հավատում են որ բիբլիան համահունչ է մեր էության, բնավորության և նկարագրին: Ոչինչ ավելի հերու չէ ճշմարտությունից քան այս կարծիքը:

Այս մոլորությունը սերունդէ սերունդ փոխանցվել է մեզ: Երեխեքը սովորել են հավատալ ինչպես իրենց ծնողներն են հավատացել, բայց երեխեքը մի վտանգավոր բան էլ սովորել են-հարց չտալ: Վախը որ արմատավորվում է երեխայի ուղեղի մեջ նույնքան թունավոր է ինչքան օձի թույնը: Արիությունն է լոզունգը, իմաստությունն է բանալինճշմարիտ վարքի:

Մենք սովորել ենք հավատալ որ այդ գիրքը աստվածաշունչ է որ մեր օրէնքների հիմքն է, արդարության էությունը և մեր քաղաքակրթության աղբյուրը… և այսպես 1700 տարիէ ավել:

Եթէ բիբլիան պարունակեր իրական գիտություն, եթէ լիներ մի գիրք որ մեզ ուղղեր ավելի մեծ բարձունքի քան առաջ, անշուշտ պետք էր արժանին մատուցել: Մի հատ աքսիոմա կա որ բիբլիայի հավատացողները նրանք են որ չեն կարդացած, հավատացող այն իմաստով որ նրանք ունեն այն տպավորությունը որ բիբլիան կը պարունակէ ամենաազնվագույն բարոյական հատկանիշները, իրականում բիբլիան բարոյական ուղղեցույցի ճիշդ հակառակն է բոլոր ոլորտներում:

Կարելի է ներել բիբլիայի գիտական թերությունները բայց չի կարելի թողություն տալ անպատշածության և կոպիտության, բարոյական ոլորտում:

Պետք է բացահայտել բիբլիան, պետք է շարունակել ասել ճշմարտությունը բիբլիայի մասին և այնքան շուտ մեր ժողովուրդը տեղեկանա որ բիբլիան անարժեք մի գիրք է, ամենամեծ բեռերից մեկը կը վերանա մեր ժողովուրդի ուսերից և անհաշվելի հարստության մի աղբյուր է ծնվելու ի օգուտ մեր ազգի: Եթե ճշմարտությունը իմանալուց հետո լինեն մարդիկ որ շարունակեն համարել բիբլիան սուրբ, այդ իրենց իրավունքն է:

Ժամանակին մի մտավորական մեծ գումար էր արաջարկել որեվէ քարոզիչի որ որոշ հատվածներ կարդա բիբլիայից եկեղեցում հավատացյալների արջև, ոչ մի հոգեւորական այդ փողը տակավին վերցրած չէ:

Համոզված ենք որ որեվէ մեկը որ բիբլիան կարդա, այդ պահից սկսած չի չարաշահելու “սուրբ” և “աստվածաշունչ” բառերը երբ վկայակոչի բիբլիան: Ակնհայտ փաստ է որ բիբլիան ոչ միայն բարոյական ուղղեցույց չէ այլ այնտեղ գոյություն չունեն անգամ “բարոյական ” “բարոյականություն” և “բարոյագիտություն” բառերը:

Բիբլիա-ի հեղինակները շատ ջնջին գաղաբար ունէին բարոյականության եւ ճիշդի մասին: Նրանք աւելի շահագըռգըռված էին բռնաբարություններով, , սպանումներով, ստրկությունով եւ նախապաշարումներով:

Բիբլիայի մեջ կա բազմաթիվ անհեթեթություններ, անարդարություն, անգթություն, բռնություն, անհանդուրժողականություն, գիտությամբ հակառակը ապացուցված տեղեկություն:

Պետք է նշել որ ոչ ոք չի կարող պնդել որ բարոյայկան արժեքները բացառձակ են: Բայց կան բաներ որոնք զզվելի են և չեն հանդրժվում մարդկային հարաբերություներում և այնքան ակնհայտ են որ որեվէ տեղ, որեվէ հասարակության մեջ դատապարտումի են արժանանում: Բիբլիայից բերված փաստը բավարար է ոչնչացնելու, զրոյացնելու բիբլիայի բարոյականության արժեքը:

Կյանքի ամենասրբազան փոխհարաբերությունը մարդու և կնկա նվիրումը, ազնվությունը, շիտակությունը և հավատարմությունն է, առանց այդ փոխադարձ խոստումի կյանքի գոյության ոչ մի երաշխիք չկա. և ամեն ինչ որ ուժեղացնում է այդ կապը և սատարում ավելի երջանիկ զույքի կազմավորման, երաշխիք է հառաջացման, բարգավաճման, և երջանկության. Հակառակ այս իրողության, մենք հավանություն տալիս ենք, երբ մի զույք անհամատեղելի են և իրենց համատեղ կյանքը դառնում է բեռ և ոչ թէ երջանկություն: Բայց եթէ զույքի միացումը չարաշահվում է, զույքերի մեկի կողմից, անձնական շահ, ապահովություն, կամ մեկի բարեհաճությանը արժանանալու համար, մեր դատապարտումը այդ արարաքին խիստ դաժան է լինում:

Բիբլիայում կան արարքներ որոնց հեղինակը ոչ միայն չի դատապարտվում այլ արժանանում է եհովայի օրհնության և առատաձերնության:

Գիրք Ծննդոց գլուխ 26 11-20

“11Երբ Աբրամը մօտեցաւ Եգիպտոսին, իր կին Սարային ասաց. «Գիտեմ, որ դու գեղեցիկ կին ես։ 12Արդ, եթէ պատահի, որեգիպտացիները տեսնեն քեզ եւ ասեն՝ սա նրա կինն է, ու սպանենինձ, իսկ քեզ ողջ թողնեն, 13կ՚ասես, թէ՝ նրա քոյրն եմ, որպէսզի քոշնորհիւ ես չտուժեմ եւ քո շնորհիւ կենդանի մնամ»։ 14ԵրբԱբրամը մտաւ Եգիպտոս, եգիպտացիները տեսան, որ նրա կինըշատ գեղեցիկ է։ 15Տեսան նրան նաեւ փարաւոնի իշխանները,գովեցին նրան փարաւոնի առաջ ու նրան տարան փարաւոնիպալատը։ 16Սարայի համար նրանք լաւ վերաբերմունք ցոյցտուեցին Աբրամին։ Եւ նա ոչխարների, կովերի, էշերի, ծառաներիեւ աղախինների, ջորիների եւ ուղտերի տէր դարձաւ։ 17Աբրամիկին Սարայի պատճառով Աստուած փարաւոնին ու նրա ընտանիքիանդամներին պատժեց մեծամեծ ու դաժան պատուհասներով։18Փարաւոնը կանչեց Աբրամին ու ասաց նրան. «Այս ի՞նչփորձանք բերեցիր իմ գլխին, ինչո՞ւ չյայտնեցիր, թէ նա քո կինն է։19Ինչո՞ւ ասացիր, թէ «Իմ քոյրն է», ես էլ նրան կնութեան առայ։Արդ, ահա քո կինը քո առաջ է, ա՛ռ նրան ու հեռացի՛ր»։20Փարաւոնն իր մարդկանց պատուիրեց, որ Աբրամին, իրունեցուածքով, նրա կնոջը, ինչպէս նաեւ Ղովտին ճանապարհդնեն։”

Աբրամը կոչված է հավատքի հայր և ընդունված 3 այսպես կոչված Աստվածային կրոնների կողմից և դարեր շարունակ մեզ սովորեցրել են թէ մենք պետք է հետեվինք իր օրինակին: Աբրամն էր որ Աստուծմէ ստացավ Ուխտը: Ո՞ր մեկ հայ մարդը իր կյանքը փրկելու պատրվակով , իր սիրած կնոջ թույլ կտա որ պորնիկություն անի, այս է մեր էության բնավորության նկարագրի համահնչությունը: Կարծում եմ մենք պետք է համակրենք Փարաւոնին և դատապարտենք Աբրամին: Փարաւոնը հստակորեն ասում է որ եթէ իմանար ճշմարտությունը այդ հանցանքը չեր գործեր: Արդյո՞ք այսպիսի պատմություններից է որ մեր ազգի աղջիկները առաքինության մասին իրենց պատկերացումները պիտի ստանան: Ին՞չ ձեվի ամուսին պատկերացնում են մեր աղջիկները, մեկը որ իրեն հանձնելու է օտարի քմահաճույքին, կաշին փրկելու համար թէ մեկը որ պատրաստ է ամեն գնով պաշտպանելու իրեն:

Գիրք Ծննդոց գլուխ 26 4-11

“4Ես բազմացնելու եմ քո սերունդները երկնքի աստղերի չափ, քոզաւակներին եմ տալու այս ամբողջ երկիրը, եւ քո սերունդներիմիջոցով օրհնուելու են երկրի բոլոր ազգերը 5ի հատուցումն այնբանի, որ քո հայր Աբրահամը լսեց իմ խօսքը, պահեց իմհրամանները, իմ պատուիրանները, իմ կանոններն ուօրէնքները»։ 6Իսահակը բնակուեց գերարացիների հետ։ 7Տեղիմարդիկ հարցրին նրա կին Ռեբեկայի մասին, եւ նա ասաց. «Իմքոյրն է»։ Նա վախեցաւ ասել «Իմ կինն է». գուցէ Ռեբեկայիպատճառով տեղի մարդիկ սպանէին իրեն, որովհետեւ Ռեբեկանդէմքով գեղեցիկ էր։ 8Նա այնտեղ մնաց երկար ժամանակ։Փղշտացիների արքայ Աբիմելէքը պատուհանից դուրս ձգուեց ուտեսաւ, որ Իսահակը կատակում է իր կին Ռեբեկայի հետ։9Աբիմելէքը կանչեց Իսահակին եւ ասաց նրան. «Ուրեմն նա քոկինն է։ Ինչո՞ւ, սակայն, ասացիր, թէ՝ «Իմ քոյրն է»։ Իսահակնասաց նրան. «Որովհետեւ մտածեցի, թէ գուցէ նրա պատճառովսպանուեմ»։ 10Աբիմելէքը նրան ասաց. «Ինչո՞ւ այդ բանն արեցիրմեզ հետ։ Քիչ էր մնում, որ իմ ազգակիցներից մէկը պառկէր քոկնոջ հետ եւ մեզ մեղքի մէջ գցէիր»։ Եւ Աբիմելէքը հրամանարձակեց իր ողջ ժողովրդին՝ ասելով. 11«Բոլոր նրանք, ովքեր կըդիպչեն այդ մարդուն կամ նրա կնոջը, մահուան կըդատապարտուեն»։

Իսահակն էլ հոր նման պատրաստ է իր կնկան պոռնիկության մղելու իր անձնական ապահովության համար: Ին՞՞չ ձեվի կատակ պետք է ընեն մի մարդ ու մի կին որ մի ուրիշը ասե թէ հաստատ քույր ու եղբայր չեն: Ենթադրենք մեր ազգակիցներից մեկը իր երեխային ասել է թէ պարտավոր ենք հարգել ու պատվել բիբլիան և երեխան լսելով խորհուրդը սկսեց կարդալ և ենթադրենք կարդաց այս հատվածը ու հարց տվեց թէ ին՞չ է նշանակում կատակել. Ին՞չ է անելու: Ասելու է որ հեռու մնա այդ գրքից թէ մեր ժողովրդի մեծամասնության նման լրիվ անտեղյակ է թէ ինչ կա այդ գրքում բայց ընդունում են որովհետեվ սերունդից սերունդ փոխանցվել է : կարել՞ի չէ ենթադրել որ այս գիրքը մատչելի չէ երեխաներին:

Մեկ անգամ ևս տեսնում ենք որ օրինակելի տիպարը, այսպես ասած հեթանոս Աբիմելիքն է որ հստակորէն ասում է “Ինչո՞ւ այդ բանն արեցիր մեզ հետ։ Քիչ էր մնում, որ իմ ազգակիցներից մէկը պառկէր քո կնոջ հետ եւ մեզ մեղքի մէջ գցէիր”։Մեզ հաճախ են հիշեցնում թէ ինչպես Աբրամը պատրաստ էր զոհաբերելու Իսահակին բայց մոռանում են հիշեցնել թէ այդ Իսահակը առանց երկմտալու պատրաստ էր զոհբերելու և օտարի քմահաճույքին հանձնելու իր կնոջ:

Գիրք Ծննդոց գլուխ 19 1-8

“Երկու հրեշտակները երեկոյեան եկան Սոդոմ։ Ղովտը նստած էրՍոդոմի դարպասի մօտ։ Երբ Ղովտը տեսաւ նրանց, ընդառաջգնաց, գլուխը խոնարհեց մինչեւ գետին ու ասաց. 2«Համեցէ՛ք,տիա՛րք, եկէք մտէ՛ք ձեր ծառայի տունը եւ գիշերեցէ՛ք այստեղ։ Եսկը լուամ ձեր ոտքերը, եւ դուք վաղ առաւօտեան կը շարունակէքձեր ճանապարհը»։ Նրանք ասացին. «Ո՛չ, մենք այստեղ՝ քաղաքիհրապարակում կը գիշերենք»։ 3Ղովտը նրանց շատ ստիպեց, եւնրանք դարձան նրա կողմը ու մտան նրա տունը։ Ղովտը ընթրիքպատրաստեց, բաղարջ հաց եփեց նրանց համար, եւ նրանքկերան։ 4Երբ դեռ նրանք քուն չէին մտել, սոդոմացիների քաղաքիտղամարդիկ՝ երիտասարդից մինչեւ ծերը, ամբողջ ժողովուրդըմիասին պաշարեցին տունը, 5Ղովտին դուրս կանչեցին ուհարցրին նրան. «Ո՞ւր են այն տղամարդիկ, որ գիշերը քեզ մօտեկան։ Նրանց բե՛ր մեզ մօտ, որ կենակցենք նրանց հետ»։ 6Ղովտըդռնից դուրս՝ նրանց մօտ եկաւ եւ դուռը փակեց իր ետեւից։ 7Նանրանց ասաց. «Քա՛ւ լիցի, եղբայրնե՛ր, մի՛ գործէք այդ չարիքը։8Ես երկու դուստր ունեմ, որոնց տղամարդ չի մօտեցել։ Բերեմնրանց ձեզ մօտ, եւ նրանց հետ արէք այն, ինչ հաճոյ է ձեզ, միայնթէ այդ մարդկանց նկատմամբ որեւէ մեղք մի՛ գործէք, որովհետեւնրանք մտել են իմ յարկի տակ»։

Ո՞ր մեկ հայ հայրը կարող է հետեվել այս “աստծո մարդու” օրինակին: Շարունակվում է պատմությունը և Եհովան պատժում է Սոդոմ Գոմորին և փրկում ու օրհնում աննկարագիր Ղովտին: և մենք հասնում ենք այս պատմության ամենակարեվոր մասին ստորության գագաթնակետին…

30Ղովտը ելաւ Սեգորից եւ լեռը բարձրացաւ, որովհետեւվախենում էր մնալ Սեգորում։ Նրա հետ էին նաեւ իր երկուդուստրերը։ Ինքն ու իր երկու դուստրերը միասին բնակուեցին այդլերան մի քարայրում։ 31Աւագ դուստրն ասաց կրտսերին. «Մերհայրը ծերացել է, եւ երկրում չկայ մէկը, որ մեզ հետ պառկի,ինչպէս ողջ աշխարհի կարգն է։ 32Արի գինի խմեցնենք մեր հօրը,պառկենք նրա հետ ու մեր հօրից զաւակ ունենանք»։ 33Նրանքիրենց հօրը գինի խմեցրին այդ գիշեր։ Աւագ դուստրն այդ գիշերպառկեց իր հօր հետ, իսկ Ղովտը չիմացաւ նրա պառկելն ու վերկենալը։ 34Առաւօտեան աւագն ասաց կրտսերին. «Ես երէկպառկեցի իմ հօր հետ։ Նրան այս գիշեր էլ գինի խմեցնենք, եւ դումտի՛ր, պառկի՛ր նրա հետ, որ զաւակ ունենանք մեր հօրից»։ 35Այդգիշեր էլ գինի խմեցրին իրենց հօրը, եւ կրտսերը պառկեց իր հօրհետ։ Ղովտը չիմացաւ նրա պառկելն ու վեր կենալը։ 36Ղովտիերկու դուստրերն էլ յղիացան իրենց հօրից։ 37Աւագը ծնեց որդի եւնրա անունը դրեց Մովաբ, որ նշանակում է «Իմ հօրից»։ Նա էմովաբացիների նախահայրը մինչեւ այսօր։ 38Կրտսերը նոյնպէսծնեց որդի եւ նրա անունը դրեց Ամման, որ նշանակում է «Իմազգատոհմի որդի»։ Նա է ամոնացիների նախահայրը մինչեւայսօր։

Կարել՞ի է այս կարդալ և երեխեքին ասել որ բիբլիան բարոյական ուղղեցույց է, որտեղ հայրության և կնկա կերպարը ներկայացվում է այլասերված: ամենակոպիտ և անկիրթ հայ մարդը կցնցվի այս պատմություններից: եթէ մեր աղջիկ երեխաներից մեկը կարդա մի գիրք որտեղ նման պատմություն կա, հայրը հաստատ դուրս շպրտելու էր այդ գիրքը, բայց որովհետեվ այս գրքին վրա գրված է ”Աստվածաշունչ” հանդուրժում ենք: Ինչ ցավալի իրավիճակում ենք հայտնվել:

Սեր և Գթառատություն

Այդ այրունարբու մարդը որ կոչվում է սամվէլ մարգարե Աստծուն վերագրում է հետեվյալ խոսքերը-1 թագ 15-3

“3Արդ, գնա՛ եւ կոտորի՛ր ամաղէկացիներին ու յարիմացիներին եւոչնչացրո՛ւ այն ամէնը, ինչ նրանց է պատկանում։ Նրանցից ոչ ոքչպէտք է փրկուի։ Կը կոտորես նրանց ու կ՚ոչնչացնես բոլորին՝տղամարդ լինի թէ կին, երեխայ լինի թէ կաթնակեր մանուկ,արջառ ու ոչխար, ուղտ ու աւանակ»

Ըստ մեզ աստծո դեմ հայհոյանք է ասել կամ հավատալ որ աստված այս խոսքերը ասել է: Այս խոսքերը կարող է միայն չարի աստվածը ասել:

Բիբլիան հստակորէն ասում է որ այսպես կոչված հին կտակարանի Եհովա Աստվածը Եբրայեցիների Աստվածն է, Իսրայելի որդիների Աստվածն է, Աբրամի և Իսահակի Աստվածն է: հին կտակարանը մի ցեղի անձնական Աստծո պատմությունն է որի առաջին և միակ մտահոգությունը իր “ընտրյալ ժողովուրդ”ն է: Այդ Աստվածը օգտագործվում է արդարացնելու այն բոլոր դաժանությունները, գազանությունները և անգթությունները որ հիշյալ ցեղը գործեց և գործում է: հին կտակարանի բոլոր գրքերը ամբողջությամբ թռջված են անմեղ մարդկանց արյունով, բռնաբարված կույսերով անմարդկային անգթությամբ և ոճիրներով, բոլորն ալ վավերացված Եհովայի կողմից:

Բիբլիան մեզ ասում է որ Աստված փոքր է և անվերջ Տիեզերքի Աստվածը չէ: Անվերջ Տիեզերքի Աստվածը չի կարող այսքան փոքր և փոքրոգի լինել: անվերջ Տիեզերքի Աստվածը չի կարող անմեղ երեխաներ սպաննել:Այսպիսի Աստվածի գաղափարը պետք է լինի վիրավորական ցանկացած հայի: Այ՞ս է մեր պատկերացրած ուժեղ, արդար, բարի, սիրող աստվածը: Այս փոքրոգի և թույլ Աստծո կերպարն է չասելու համար չարի Աստծո:

Եւ այդ Բիբլիան է պատճառը որ մեր պատմական հայրենիքը քանդվեց, մեր գիրն ու գրականությունը վարվեց, մեր տաճարները հիմնահատակ կործանվեց: Իսկ այսօր առաքելական եկեղեցին շարունակում է 301 թ.ին սկսված գործը իր աւարտին հասցնել, վերացնելով հայ տեսակը : Այլապես որն է նպատակը Էքումենիկ շարժման անդամակցության: Որն է նպատակը վերստին կյանքի կոչելու եւ ենթարկվելու Բիբլիայի “Հին կտակարան”-ին որ Աստծո հետ ոչ մի առնչություն չունի:

“Նոր Կտակարան”

Նոր Կտակարանի հեղինակները փորձեցին ստեղծել մի նոր Աստված, և փոռձեցին փախչել հին կտակարանի արյունարբու Աստծուց:

Տեսնենք ինչ ՞է վերագրվել այս Աստուն որ ասել է:

Ղուկ. 14

26«Եթէ մէկը ինձ մօտ գայ եւ չնախընտրի ինձ իր հօրից ու մօրից,կնոջից ու որդիներից, եղբայրներից ու քոյրերից, նոյնիսկ իր անձիցանգամ, չի կարող իմ աշակերտը լինել.

34«Մի՛ կարծէք, թէ եկայ խաղաղութիւն հաստատելու երկրի վրայ.չեկայ հաստատելու խաղաղութիւն, այլ՝ սուր. 35քանի որ եկայ, որբաժանեմ որդուն իր հօրից, եւ դստերը՝ իր մօրից, եւ հարսին՝ իրկեսուրից։ 36Մարդու թշնամիները իր տնեցիները կը լինեն։ 37Ովիր հօրը եւ կամ մօրը ինձնից աւելի է սիրում, ինձ արժանի չէ. ովիր որդուն կամ դստերը ինձնից աւելի է սիրում, ինձ արժանի չէ:

Նման բաներ եթէ կարդայինք ուրիշ որեվէ մի գրքում, հաստատ շպրտելու էինք, բայց որովհետեվ գրվել է մի գրքում որի վրա գրվել է “Աստվածաշունչ”, փոռձում ենք մեկնաբանել: Եթէ մի խոսքի մեկնաբանությունները շատանում են, այդ նշանակում է որ հարցը մեկնաբանությունների մեջ չէ այլ խոսքի հեղինակի: վերոհիշյալ գրությունից կախված է մեր դրախտ կամ դժոխք գնալը և խոսքի հեղինակը որ ենթադրյալ Աստված է չի կարողանում իր միտքը հստակ ասել որ հասկանալի լինի մեզ և մենք պարտավորված ենք անսալու մեր նման մահկանացուների մեկնաբանության: Անհեթեթություն:

Այս տողերը կարդալով այն տպավորությունը ունեցանք որ այս տողերի հեղինակը հետին նպատակ է հետապնդում: Հավակնելով փրկել մարդուն հասարուկության պառակտման կոչեր է անում: Այս մտքերը շատ հոգեհարազատ է ազատական գաղափարախոսության որ նույնքան վտանգավոր է եւ խոչընդոտ է հանդիսանում մեր ազգի հավերժացման:

Ղուկաս 12:5

5այլ ցոյց կը տամ ձեզ, թէ ումի՛ց պէտք է վախենաք։ Վախեցէ՛քնրանից, ով սպանելուց յետոյ գեհեն նետելու իշխանութիւն ունի։Այո՛, ասում եմ ձեզ, վախեցէ՛ք նրանից

Քրիստոնեությունը հիմնված է վախի վրա, մշտական վախի վրա: Իսկական Աստծո, անվերջ Տիեզերքի Աստծո խոսքերը չեն կարող լինել այս խոսքերը: Այս խոսքերը կարող են լինել անգութ, անսիրտ, փոքրոգի մարդոց խոսքերը:

Այս խոսքերը ատելության և վրիժարության խոսքեր են, միտված վախեցնելու և ճնշելու: Այս խոսքերը միտված են իշխանություն և հզորություն տալու կղերին և եկեղեցուն: Այս խոսքերը միտված են փչացնելու բանականությունը և մարդուն դարձնելու ստրուկ:

“նոր Կտակարան”ը արտաքուստ միայն տարբեր է հնից և իրականում նորը գերազանցում է հնին ստորությամբ: Հին կտակարանում, կատաղած Եհովան բավարարվում էր երբ իր զոհերը ջախջախվում էին և սպաննվում իր առաջ: Նոր Աստվածը չէր բավարարվում, հավիտենական չարչարանք, հավերժական կրակ, այս ահավոր համոզմունքը, այս չարագուշակ հավերժական անարդարությունը, դարձավ սիրտն ու հիմքը քրիստոնէության:

Մարդիկ հավատում էին, ոչ թէ բանականության պատճառով, ոչ թէ լավի ցանկությամբ, ոչ թէ այն հույսով որ նպաստելու են ավելի լավ աշխարհի կերտման, ոչ թէ իրենք իրենց բարելավելու այլ հավատում էին ՎԱԽիպատճառով: Հավատում են որովհետեվ վախենում են մտածել, վախենում են հարցնել, մնում են երեխա որովհետեվ վախենում են մեծանալ: Հավատում են որովհետեվ վախենում են չի հավատալ:

Դժոխքի գաղափարը ստեղծվեցավ հաստատելու կրոնական բռնատիրություն և հավատացողները ապրում են մի բռնատիրությունում որ որեվէ բռնատեր չի կարող հաստատել: Դժողքի ահավոր դոգմանքանդեց բարոյականության հիմքը որն է զգալ ուրիշի ցավը ևկարեկցել: Քրիստոնէությունը մեզ սովորեցնում է որ մի մայր կարող է երկնքում ապրել երջանիկ հավիտյանս հավիտենից, միևնույն ժամանակ դիտել իր որդում կամ դուստրին որ այրվում է և տառապում դժոխքում:

Այս է այն բարոյական ուղղեցույցը որ համահունչ է մեր էության, բնավորության և նկարագրին:

22Եւ ահա, այդ շրջաններից եկած քանանացի մի կին աղաղակումէր ու ասում. «Ողորմի՛ր ինձ, Տէ՛ր, Դաւթի՛ Որդի, աղջիկսչարաչար դիւահարւում է»։ 23Բայց նա նրան պատասխանչտուեց, եւ նրա աշակերտները մօտենալով՝ աղաչում էին նրան ուասում. «Արձակի՛ր նրան, որովհետեւ մեր յետեւից աղաղակումէ»։ 24Նա պատասխան տուեց եւ ասաց. «Այլ տեղ չեմուղարկուած, եթէ ոչ Իսրայէլի տան կորուսեալ ոչխարների մօտ»։25Իսկ կինը մօտենալով՝ երկրպագում էր նրան ու ասում. «Տէ՛ր,օգնի՛ր ինձ»։ 26Նա պատասխանեց նրան եւ ասաց. «Լաւ չէմանուկների հացն առնել ու շներին գցել»։ 27Եւ նա ասաց. «Այո՛,Տէ՛ր, որովհետեւ շներն էլ կերակրւում են իրենց տիրոջ սեղանիցընկած փշրանքներով»:

Այս անմարդկայնությունը կոչել են Աստվածային և բարոյական եւ ասում որ համահունչ է մեր էության, բնավորության և նկարագրին: Որ մի ինքնասիրություն ու արժանապատվություն ունեցող հայը կենթարկվի այս գարշելի գրքին որ ոչ Իսրայելացիներին համարում է շուն, այն էլ սիրող ներող “փրկիչ” Հիսուսը:

Հիմա գանք եւ մի հատված ներկայացնենք Լեւոն Մելիք-Շահնազարեանի «Հայ ժողովրդի բնաւորութիւնը» գիրքէն

Մինչ քրիստոնէական շրջանի հայ ժողովրդի բնաւորութեան մէջ, հաւանաբար բացակայում էին դաժանութիւնը, վրիժառութիւնը: Թերեւս հայերը միակ ժողովուրդն էին, որի պանթէոնումբացակայում էր խաւարի, հադէսի, տարտարոսի աստուածը: Անտիկ շրջանի հայերն համարում էին, որ երկրի ընդերքում ոչ թե վախ ու պատիժ է, այլ կենարար ուժ: Հոգում ընդհանրապէս չի կարող որեւէ վատ բան լինել: Հայ ժողովուրդը չէր վախենում մեղքից, քանզի մեղքը խորթ էր նրա կենսակերպին, աշխարհայացքին ու ազգային հիմքերին:

Հայերը պատժիչ ուժից չէին վախենում, քանզի, ի սկզբանէ, իրենց խորքային էութեամբ, չէին ընդունում ստորութիւն, նախանձ, դաւաճանութիւն եւ այլ, մարդկանց նսեմացնող ոճիրներ: Դա չի նշանակում, ի հարկէ, թէ Հայաստանում չկային «բացասական անձինք»: Կային եւ անպայման:

Պարզապէս այդ մարդիկ այլ կերպ էին պատժւում, համաժողովրդական քամահրանքով, եւ ժխտմամբ (դատապարտման այդպիսի ձեւը մինչեւ այժմ էլ գոյութիւն ունի հայկական գիւղերում): Հայաստանում ապրող ամէն ոք պէտք է ջերմացնէր նրան, ջանար իրեն կեանք պարգեւած երկրում կեցութիւնը աւելի լուսաւոր ու ջերմ դարձնել: Պատահական չէ, որ հայերն իրենց համարում էին արեւի որդիներ եւ ընդհուպ մինչեւ XII դարը իրենց «արեւորդիներ» էին անուանում: …Հայկական բնաւորութեանն յատկանշական են միամտութիւնը, զարմանալի պարզութիւնը, բացարձակ պարզամտութիւնը:

Այս հատվածում տեղ գրաված մտքերից ո՞ր մեկը գոյություն ունի բիբլիայում: Ոչ մեկը: Բիբլիայի աստվածը փոքրոգի է, անվերջ տիեզերքի Աստվածը չէ. Այսպիսի Աստվածը անարգանք է և իմ ինքնասիրությունս ինձ թույլ չտար հավատալ զզվելի աստիճանի փոքր Աստծո:

Ինչքան ավելի հնադարյան է կրոնը, այնքան ավելի քիչ նշանակություն ունեն չարի ուժերը նրանում, Եվ ընդհակառակը` ինչքան կրոնը երիտասարդ է, այնքան չարի ուժերը նրանում ավելի սարսափելի են, այնքան ավելի մարդը և պետք է առանց մտածելու, հավատալով իր վրա արգելքներ դնի: Ուղղակի չի կարելի համեմատել ընտրության հսկայական ազատությունը մարդու վարքի և մտածողության մեջ` հեթանոսական բազմաստվածության դարաշրջանում և Քրիստոնէության ժամանակ

Պատմության մեջ մութ դարաշրջան կոչվել է այն շրջանը երբ եկեղեցին շատ ուժեղ էր և բիբլիան օրէնք: Աղքատության, տգիտության, ճնշման դարարջան էր և ավելի անբարոյական դարաշրջան գոյություն չէ ունեցած: Զարմանիլիորէն Քրիստոնեության մուտքը Հայաստանում փոռձում են մեզ ներկայացնել որպես լույս և ոսկեդար:

Քրիստոնեությունը Հայաստան է մտել ատելությամբ, Ագաթանգեղոսը նկարագրել է թէ ինչպես են քանդվում տաճարներն ու ինչպիսի ատելությամբ է ոչնչացվում մեր պատմությունը և այս բոլորը մի մարդու կողմից որին կոչում են “սուրբ” և ‘‘լուսավորիչ’’:

Հիմնահատակ ավերվեցին Հայոց մշակույթն ու բազմահազարամյա արձանագրված պատմությունը: Որպեսզի հայության էության խորքից հիմնահատակ դուրս հանվի նրա պատմական հիշողությունը: Հային իր ծագումնաբանական եւ հոգեւոր արմատներից կտրելու համար փորձում են մեռցնել մեր ուղեղներում հայոց իրական հավատքը: Հեթանոսությունը համարվում է հետամնացություն, արիականությունը՝ ծայրահեղականություն: Անհեթեթություն:

Քրիստոնէութեան մուտքով հայ ազգը կորսնցուց իր ռազմական ու ըմբոստ նկարագիրի կարեվոր մասը, այն հայերը որ իսլամացած են, , եղած են կատաղի կռուողներ, մինչդեռ քրիստոնեայ ազգակիցները խաղաղասէր եւ զէնքից խուսափած : Զենքն ու ձին փոխարինեցինք բիբլիայով ու խաչով հավատալով կղերականների կրկնած ՝ “մէկ երեսիդ զարնողին միւս երեսդ դարձուր” հիմարությունը: մեր ստեղծագործության տեսադաշտը սահմանափակվեց կրոնի մեջ:

Քրիստոնէութեան մուտքով դարձանք մտքով՝ հույն , հոգով՝ հրէա: Քրիստոնէութեան ազդեցութեան տակ մենք խզեցինք մեր դարաւոր կապը մեզի ազգակից ժողովուրդներէն : Պարսիկը մեզի համար դարձավ հեթանոս, կրակապաշտ և թշնամի: Մղեցինք Վարդանանց պատերազմ որ զուտ եկեղեցվո պատերազմն էր: և այս դեպի Եվրոպա նայելը ի վերջո մեզ հասցրեց եղեռնին որ 301ի տրամաբանական շարունակությունն էր:

Մենք շատ ենք սիրում ասել թէ թուրքերն ու ազերիները քանդում են մեր եկեղեցիները և հուշարձանները, ուզում են ջնջել մեր պատմությունը, բայց այն ինչ պատահեց 301թ ալ ավելի ահավոր էր բայց խորհրդավոր լրություն է տիրում: Ինչո՞ւ ¨ մինջև եր՞բ:

Եզրակացություն

Կրոնները և այլ գաղափարախոսությունները հավակնում են փրկել մարդուն, միայն մարդուն բայց ընթացքում կործանում են նրան և դարձնում անդեմ, աննպատակ մի էակի և ընթացքում Կործանման ուղղի են տանում ազգին:

Բիբլիայի անարժեք լինելու փաստը գտնվում է հենց` բիբլիայում: Հարկ է միայն կարդալ բաց մտքով առանց կաշկանդումների: Կարդալ` բավարար է դատապարտելու: Կարդալ` բավարար է համոզվելու որ բիբլիան բարոյական ուղղեցույց չէ և համահունչ չէ մեր էության, բնավորության և նկարագրին:

Մենք պետք է քաջալերենք մեր ժողովրդին որ կարդան, այնքան շատ մարդ կարդա այնքան ուժեղանալու է ազգը և թուլանալու է 1700 տարիէ ի վեր մեզ տանջող քաղցկեղը: Հասարակությունը այնքան շատ տեղեկություն ունենա այնքան թուլանալու է եկեղեցին, առանց հասարակության ստվար զանգվածի գիտակցության չի կարելի սպասել եկեղեցուց հայանպաստ, ավելի ճիշդ կլինի ասել ոչ ազգավնաս գործունէություն:

Շատ անգամ Պարտադիր չէ բարելավելու համար մի բան ավելացնել, այլ կարելի է պարզապես մի բան վերացնել, և մենք վերացնելով այս անարժեք, անբարոյականությունը մարմնացնող գիրքը, շատ մեծ քայլ առած կլինենք դեպի վերադարձի ճանապարհը:

Պետք է գա այն օրը երբ հայի կերպարին չի կպցվելու անարգանքի արժանի քրիստոնեա մակդիրը և Հայը Դարնալու է ոչ թէ քրիստոնեության հոմանիշ այլ հակադրությունը: Չի կարելի պայքարել աղանդների դեմ միայն, պետք է պայքարել աոհասաéակ քրիստոնէության դեմ:

Հայ նորագոյն սերունդին ջամբել աւելի ռազմական ոգի, քան թէ կոտորածներու պատմութիւն: Պետք է փառափանվի Հայի աստուած Վահագնը :

Հայ ազգը այսօր գտնվում է ճակատագրական որոշում կայացնելու իրավիճակում: Եւ այդ որոշումից է բխելու մեր լինելու եւ չլինելու էությունը, գոյություն ունենալու կամ չունենալու հարցը:

Եթե մենք գոյատեվելու ենք, այսուհետ չենք կարող կուրօրէն հավատալ եւ ատել նրանց որ տարբեր են մտածում: Պետք է գտնել մի ձեւ միացնելու ազգը, վերացնելով անհիմն արգելքները, ատելության պատճառները:

Այսուհետ, մենք չենք կարող հուսալ որ “Եհովան” ,կամ առաքելական եկեղեցին մեզ պաշտպանելու են: Այդ հույսը ձախողեցրեց մեզ շատ հաճախ: Հավատալով որ Բիբլիան Աստծո խոսքն է, կուրօրեն հետեվելով առաքելական եկեղեցուն մենք չեն ք կարող հավերժ գոյատեվել:

Այդ խաբկանքը որ Բիբլիան աստծո խոսքն է ստրկացրել է փառահեղ հայ ազգին ու վերածել այն կրոնական համայնքի եւ հիմա շնորհիւ Էքումենիքական շարժումին դարձել մի փոքր անկարեւոր մասնիկ որի միակ նպատակն է նպաստել մեկ աշխարհի կրոնի ստեղծման:

Հայ ազգը չպետք է դառնա քրիստոնեա կրոնի զոհ: Մեր նպատակն է ապահովել Հայ ազգի հավերժությունը ազատ պայմաններում եւ օգնել մյուս ազգերին որ հավերժանան, զարգանան ու առաջդիմեն լինելով ազատ:

Մենք դեմ ենք բոլոր գաղափարախոսություններին, վարդապետություններին որոնք օտար են հային, որոնք փորձում են ստրկացնել հային :Իսկական ազատությունը չի կարող լինել մտքով ստրուկը մի դաժան կրոնի: Աւելի լաւ է մեռնել հայ քան լինել անդեմ քրիստոնյա: Ինչու այսօր մենք չենք կարողանում ասել որ Հայ ազգը հիմնված չէ Քրիստոնյական կրոնի վրա: Անբանական եւ անտրամաբանական մոլուցքը որ Բիբլիան Աստծո խոսքն է, մեր ազգի հավերժացման եւ գոյատեւման ամենամեծ խորընդոտն է հանդիսանում:

Եթե մենք ուզում ենք փրկել հայ ազգը պետք է ընդունենք այն փաստը որ Բիբլիան Աստծո խոսքը չի, բիբլիան Աստվածաշունչ չէ:

Եթե ուզում ենք որպես ազգ գոյատեվել եւ զարգանալ պետք է գործել այսօրվա համար եւ մեր հայրենիքի համար ու ոչ թէ հետ մահու վարձատրվելու համար, եթե մեր նպատակը իսկական ազատությունն է որտեղ վախը չի իշխում (որովհետեվ Վախը, լինի դա վախ Աստծուց կամ որեվե մի ուրիշ բանից ունի բացասական եւ քայքայիչ ուժ, բոլոր պարագաներում) բիբլիան որպես սուրբ գիրք պետք է վերանա եւ եկեղեցուն որպես հաստատություն պետք է վերջ տրվի:

Պետք է վերադառնալ արմատներին, վերականգնելու Հայոց հավատը որպեսզի Հայկականությունը, Հայադավանությունը, եւ Հայրենանվիրվածությունը դառնան համայն հայության չափորոշիչները:

http://vahagnakanch.wordpress.com/2011/04/09/%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B5%D5%B8%D5%9E%D6%84-%D5%A2%D5%AB%D5%A2%D5%AC%D5%AB%D5%A1%D5%B6-%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%AE%D5%B8-%D5%AD%D5%B8%D5%BD%D6%84%D5%B6-%D5%A7/